Het is 5 november, half 1 ’s nachts. Ik mag mijzelf nu een jaar ouder noemen, wat dat dan ook precies aanduiden mag. Het eerste cadeau dat ik open, is de brief van mijn oma en opa uit Duitsland. De brief is elk jaar ongeveer hetzelfde. Toch ontroert het mij dit jaar. En niet zo’n beetje ook.

Ik kan mij altijd heel erg fascineren over het gegeven ‘tijd’. Sommige periodes houdt het mij veel bezig, en andere periodes weer wat minder. Het ene moment haal ik er vooral optimisme uit, het andere moment kan ik er heel pessimistisch over zijn. Het is enorm bepalend in ons leven. Ik ervaar het weleens als confronterend, zoals op dit moment, nu ik in mijn kamer zit en deze brief lees.

Het is de laatste zin die mij ontroert: “Deine Opa und Deine Oma”. Ik weet namelijk dat alleen mijn oma de brief heeft geschreven, en heeft kúnnen schrijven. Toen ik begin dit jaar voor haar verjaardag op bezoek kwam, had mijn opa ook een kaart voor haar geschreven. Of eigenlijk, hij had het geprobeerd. Hij is namelijk ook de jongste niet meer, met zijn 91 jaar. Hij is erg slecht te been, en zoals hij altijd met optimisme zegt “ik kan goed slecht horen en slecht goed zien”. De ochtend van de verjaardag gaf hij haar een mooie bos rozen, samen met zijn geschreven kaart. Ze opende hem. Tijdens het lezen kreeg ze een glimlach op haar gezicht en langzaam werden haar ogen waterig. “Ik hoop dat je het kunt lezen” zei mijn opa hoopvol. “Ja,” zei ze met een lach, “ik begrijp wat je wilt zeggen, dankjewel” En ze gaf hem liefdevol en dankbaar een zoen.

Later wierp ik een blik op de kaart en zag, dat er maar de helft van de zinnen op stond. De rest was waarschijnlijk ergens op zijn bureautafel belandt. Ik moest er even om lachen maar ook mijn ogen werden al snel waterig. Het maakte mij zo verdrietig om te zien dat hij simpelweg niet meer in staat is om te schrijven. En dan vooral om te zien dat hij het zo graag wilt, en er eigenlijk wel van baalt, dat het niet meer lukt.

Het was een heel simpel, kort moment. Een situatie die elke dag zou kunnen plaats vinden. Maar juist om die reden, voelt het zo intens en ontroert het mij op dit moment weer.

Ik vind het gek om mij constant weer te realiseren dat alles zo snel gaat. Niet alleen als je kijkt naar een aantal jaar terug, maar ook als je denkt aan gister, of aan een uur terug. Het is zo bizar, zo ontastbaar, iets met zo veel macht en invloed. Eigenlijk, om het even hard te zeggen maar zacht uit te drukken, is het soms gewoon hartstikke kut, dat alles zo snel gaat. Maar gelukkig heeft ‘tijd’ ook een grote positieve kant. Wat het dan ook voor een gek gegeven is, het kan iets heel moois zijn, iets wat fijne dingen aan kan geven en goeie herinneringen bij kan houden. Het geeft ons een zin, een zin om er het beste van te maken, en zo min mogelijk tijd te verspillen. Het is zo iets belangrijks, waar we niet meer zonder kunnen leven.

Tijd is waardevol. Zo enorm waardevol.

GEDACHTEN

Posts tagged with timing

Tijd is waardevol