W O R D S
van de wereld
in de lucht
wil je blijven
voordat ik vlucht
voor de tijd en de pijn
de verloren energie
de vastgehouden hoop
in dat kleine beetje zijn
fragiel en onbevangen
verdwaald in het licht
verdronken in verlangen
opzoek naar beter zicht
en ze droomde over de ochtendzon
schijnend door haar stoffige gordijn
over beige lakens zo dik en groot dat ze erin verdwijnen kon
ze schreef gedichten die niet rijmden
over hoe zacht de wereld zou zijn
waar liefde in overvloed
en ze glimlachte vaak wanneer ze in haar eentje
dwalend door de straten verliefd werd op herfstkleurige bomen
een golf van bladeren die van de takken waaiden
en waar haar gedichten eindigden
begon pas de poëzie
en ze schreef. vaak in de nacht, soms overdag. over alles wat ze zeggen wil, maar niet mag. over al haar geheimen en verloren dagen. hopend dat niemand ze ooit lezen zal. want dan zouden er conclusies getrokken worden uit verleden daden. gedachteloze ervaringen. verraden door onveranderlijke gebeurtenissen. ervaren als ze nu is, denkt ze wel twee keer na. maar hoe komt ze af van het spijt dat haar nog achtervolgt. die haar huidige lieve leven niet los kan laten. haar verleden dat een ander nu verdriet aandoet. negatief beïnvloed. zonder dat ze er ook maar iets aan kan veranderen. dus ze schreef. over alles wat ze niemand vertellen wou. zodat het niet gelogen maar wel verborgen was. ze schreef - alles van zich af, en de herinnering, dat is alles wat ervan overbleef.
starend
naar de weerspiegeling
die mijn ogen vasthoudt
doordringend
langzaam proberend delen van mij te verslinden
alles wat minderwaardig
onrechtvaardig
alsof alles wat is
nooit genoeg zal zijn
nooit als genoeg zal voelen
stil zwijgend
boekdelen sprekend
schreeuwend van emotie
gevangen in mijzelf
in gedachten
beïnvloed door mijn eigen kritiek
en alles van buitenaf
jij bent niet wie ik dacht te zijn
dus laat me maar
laat het maar los
sluit je ogen
want ik heb je helemaal niet nodig
alleen
ben ik al volledig
alleen ben ik al genoeg
kijk eens om je heen
tijdens treinritten en wandelingen
terwijl je wacht en nadenkt
terwijl je voortbeweegt in het leven
of beweegt het leven voort in jou?
kijk eens om je heen
naar hoe de bomen groeien
hoe lantarenpalen een dorp verlichten
en bedenk wat er zich afpeelt in andermans gedachten
waar mensen naar onderweg zullen zijn
en of hun houding hun gevoel reflecteert
of dat het dat juist verbergt
en sluit eens je ogen
probeer eens te voelen wat je ziet
waar je bent, of waar juist niet
haal eens diep adem en denk eens aan jezelf
sta je sterk in je schoenen
en doe je je best om jezelf te ondersteunen
zo - alsof jij jezelf niet bent
want het is makkelijk te vergeten
dat je zelf ook een iemand bent
die een ander ziet
terwijl je wacht en nadenkt
en voortbeweegt in het leven,
maar beweegt het leven wel voort
in jou?
lopend naast mijn schoenen, kijk ik terug. vraag mij af hoe ik hier gekomen ben - op dit oneindige pad. al zoveel bochten en heuvels voorbij, zoveel doodlopende wegen gepasseerd en zoveel afslagen geprobeerd. ik denk weleens dat sommige wendingen te voorkomen zijn, maar soms komen ze op je af - als een constante energie. als de ontelbare sterren in de nacht - juist dan, als je het het minst verwacht. en soms zie ik mijzelf in mijn dromen, lopend over een stabiele brug, terwijl ik alle onmogelijk voelende wegen overbrug. die, die verzwijgen dat alles haalbaar is. maar als ik dan wakker wordt weet ik weer geen uitweg te vinden. niet in de wolken maar in de lucht - of eigenlijk gewoon op de vlucht. want soms even. niet helemaal hier. hoe bewandel je moeilijke paden - op de goeie manier.
is loslaten moeilijker dan vasthouden?
en vast gehouden worden makkelijker dan losgelaten worden?
houden van eenvoudiger dan vertrouwen?
eenvoudiger dan
het behouden van verliefd worden,
op voorbij vliegende dagen
die soms zo langzaam lijken te gaan.
bijna onverdraaglijk,
zonder euforie en zonder licht,
soms zo vluchtig dat stilstaan er bij inschiet.
moeilijker dan gevoelens buiten het zicht,
de onverklaarbare wisselingen
van het gewicht van emotie,
soms zwaarder vast te houden dan los te laten,
zwaarder dan ongehoorde geluiden
verdoofd door de nacht.
dus hou je me vast,
als loslaten noodzakelijk is?
verdraaglijker is dan gedacht?
of laat ik je los,
als geen uitweg meer realistisch lijkt te zijn?
ondanks de twijfel over kan ik het wel aan,
zonder dat gevoel door het leven te gaan?
zoekend
in boeken met vraagtekens
naar woorden in zinnen
die beginnen met hoop
in de hoop te vinden
wat zoek is
maar welk boek is nou genoeg
verklaard alles wat ik vroeg
vroeger of later moet ik toch zelf opzoek
tussen paden die een rilling achterlaten als je omkijkt
met deuren die lijden naar plekken waar ik niet aan wennen kan
die zo tijdelijk voelen dat de wijzer secondes overslaat
die zo onvermijdelijk dicht bij komen
dat ik stappen terug wil nemen
over wil slaan
ineens weer alle opties van de baan
vertel me
welke kant ik op zal gaan
zoveel ruis in communicatie
dat het beeld helemaal zwart
dat ik mij tegendraads gedraag
voel vertraging in erkenning
herken mijzelf bijna niet meer
want wat klinken je woorden hard
en wat zijn je zuchten zwaar
geen stukje subtiliteit
in je stilzwijgende gebaar
en wat lijken je dalen diep
zo donker en verstoft
dat ik mij soms afvraag
verdrink je jezelf niet?
wanneer zonnestralen en verhalen samenkomen
en blauwe luchten blijven vluchten voor de regen
wanneer een glimlach verdriet overwint
en de wereld blijft bewegen
wat zijn tranen dan nog waard
verbloemen de bomen dan minder snel
en blijft de storm dan nog bewaard
zou de mensheid wel gelukkiger worden
wanneer zonnestralen steeds sterker gaan schijnen
wanneer wolken en kou verdwijnen
en zullen we er iets aan doen
als dat is wat de wereld van ons vraagt
of zullen we doorgaan zoals we nu
onwetend, vergeten wat er echt toe doet
en zal de wereld dan vergaan
en is de oorzaak dan, ons bestaan?
woorden zeiden meer
dan blikken konden zeggen
je stem ging tekeer
ongecontroleerde geluidsgolven
wacht, stop, kalmeer
het hield niet op
je keek me niet aan
discussieerde erop los
ik proberend je te begrijpen
jij ontwijkt, verwijt
niet wetend hoe erg ik hieronder lijdt
gevoelens van disacceptatie
ondergewaardeerd
miscommunicatie
verkeerd verbonden?
daden zeiden meer
dan gedachten zeggen konden
concentrerend op de feiten
speculerend vermijden van
mijn kant van het verhaal
minimale investering in mijn mening
de verbinding is zwak
opties zijn beperkt
ik heb de hoop al opgegeven
en denk dat het misschien beter is
de verbinding te verbreken
ochtenden vliegen voorbij
als uitgebloeide paardebloemen
opkomende zonnen
verstoord
door ongehoorde wekkers
gewekt door de plicht
weer
een ander vooruitzicht
een ander gedicht
elke dag een ander licht
ligt de schaduw al de wachten
op het hoogtepunt
van de dag
hoog ligt de verwachting
dagen brachten meer
dan we dachten
beloftes overtroffen
getroffen door de verbinding
verbonden met de natuur
elk uur
een ander landschap
snuivend, huiverend
naar meer
de dagen houden niet op
geen stop
om eruit te trekken
geef niet op want
morgen is er
de morgen is er weer
de lege ruimte
vulde zich met woorden
ontsnapt
uit mijn hoofd
leeggezogen
door een schreeuwende stilte
door de stille kracht
van zwijgen
overvallen door de nacht
gevangen in mijn dromen
bedrogen
door een onzichtbare schaduw
achtervolgt door de hoop
die ik al opgegeven heb
ik geef me over
de kracht is gegaan
mijn adem is op
geen ruimte voor dit bestaan
geef me de ruimte
een uitweg van mijn onderbewustzijn
weg uit de stilstaande oase
van oneindige gedachten
laat me los
ik kan de donkerheid niet meer zien
verblind door hogere machten
ik wil de pijn niet meer voelen
wachtend tijdens slapeloze nachten
verban het kwade
dat ongewenst bij mij is binnengedrongen
de tijd
vliegt,
zo snel
als de wind,
de dag
is al om,
als de ochtend
net begint
hou je
het wel bij,
geniet je wel,
sta je niet
te lang stil,
of ga je juist
te snel.
want als ik niet
dan zij wel
maar hoe weet ik
wat niet is verteld
waarheid verzwegen
honderden wegen
ik onzeker
jij vergeten
zoveel woorden
ongeschreven
zoveel gedachten
onbegrepen
beoordeeld
onbedoeld veroordeel
door onschuldige zielen
die vielen over hun eigen gevoelens
hun oorspronkelijke bedoeling
onbewust beïnvloed
door bronnen
die bewust onder invloed
hun gevoelens aantasten
doorzien en doorvaren
raakten ze verkeerde snaren
waarvan ze dachten dat
ze er immuun voor waren
de realiteit is
dat ook ik niet
- maar ook ik
wil zo veel
wat soms onmogelijk
vrij onbegrepen
soms een beetje angst
voor een onsuccesvol leven
want wie weet nou echt
waarom en wanneer
wie weet nou echt
waarheen deze keer?
mag ik beelden van je maken
beelden die de verbeelding
van mijn profilering van jou
waarnemen
neem waar
het denkbeeldig creëren van
jouw denkwijze en bedenk
dat het afbeelden van jou
alleen een verbeelding is
analyseer jouw denkwijze
over je zelfbeeld
want je bent alles wat mijn
verbeelding ooit wilde
ik wil je op papier schrijven
voor mij en voor altijd
beschrijven met woorden
die nooit genoeg zullen zijn
voor wat jou beschrijft
voor wat jouw lijf
je leven en je ziel spreken
verbale woorden
verdwaald pleonasme
ik verschrijf me
omschrijf je
maar geen taal genoeg
niet genoeg woorden
om te verwoorden
dat jij alles bent
wat ik ooit op heb willen schrijven
zo veel inspirerende mensen
op deze aarde
zeeën aan creatieve geesten
zwemmend in ideeën
een overvloed aan ambitie
zoveel eigenheid dat
oceanen ermee te vullen
zo veel inspiratie
dat soms is de confrontatie
te groot
inspiratieloos
door de combinatie van
gebrek aan motivatie
overspoeld met informatie
maar laat het je niet bemachtigen
draai je wereld eens om
gebruik de twijfel
over je eigen kwaliteiten
juist om jouw streven te bereiken
verlies niet de focus
op jezelf
zoek kracht en zekerheid
in de vrijheid
van doen en laten
vergelijk jezelf vooral niet
te veel
met je omgeving
maar gebruik het als een bron
voor de excentriciteit
van je eigen differentiëring
ik ben je blik nog niet vergeten,
soms vliegt je geur zelfs nog even voorbij,
vele herinneringen zijn al versleten,
maar de meest bijzondere blijven mij altijd bij.
ik zie je nog weleens in mijn dromen,
dan probeer ik je vast te houden,
stiekem ook te kussen,
maar iets houdt mij tegen,
er zit een soort krachtveld tussen.
ik weet niet wat ik zo aan je mis,
waarom die gedachte van jou nog zo aanwezig is,
misschien zoek ik wel naar jou in anderen,
en wil ik helemaal niemand anders dan jij,
maar ik kan de realiteit niet veranderen,
wat ik moet misschien moet veranderen, is mij.
misschien leef ik ook wel mijn eigen illusie,
en wilt mijn ziel jou juist kwijt,
wilt iets in mij jou juist volledig loslaten,
op plekken waar jouw geur is verspreid.
en op die dag,
dacht ik dat alles nog goed zat,
maar niks was minder waar,
niet verwacht,
niks doordacht,
ik was verward, gekwetst,
gebroken, onzeker,
maar heel zeker,
het was te laat,
om nog te praten,
over alle vragen,
onbeantwoorde zaken,
en het ergste nog,
je keek mij niet aan,
je wist niet hoe te verwoorden,
kwam erop neer,
dat je ging me verlaten,
dat was het einde van ons bestaan,
het was ook te mooi voor woorden,
maar achteraf,
is het misschien beter dat je bent gegaan.